Ένα σύγχρονο χορόδραμα… ένα υγρό περιβάλλον εμβύθισης
Ο ΧΟΡΟΣ : η «μεταφορά» δεν πρέπει να εννοηθεί ως πρόσχημα, αλλά ως μια υποκατάστατη εικονοθεσία-εικόνα… στη θέση μιας ιδέας.
Ένας λαβυρινθώδης χορός σ’ ένα τεχνουργημένο χοροστάσι, μια πίστα, μια γυάλινη σκηνή… μια μετέωρη χειρονομία, μια ελάσσων στάθμιση που τείνει να επιτελεσθεί… δεν ολοκληρώνεται παρ’ ότι υπαινίσσεται την έκβασή της. Στην ανάπτυξή του ο χορός χαράσσεται ως αραβούργημα… σαν μαρμαρυγή στην επιφάνεια της υγρής σκηνής Αμβρακίας… τα άλλα υλικά μισοβυθισμένα υποβοηθούν τη συγκρότηση μιας παρουσίας και τη χρονική σύντηξη μέσω ήχου- μουσικής. Μια πολυαισθητηριακή απεύθυνση απ’ όλες τις εκφραστικές περιοχές.
Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ… δεν είναι ένα υποκείμενο, ένας άντρας… στην προκείμενη περίπτωση ο Π. Χαραλάμπους… αλλά μια μεταφορά, ένας αητός… ένας «αετιδεύς»… έχει πόδια που τρέμουν ( trementum ) και τουλάχιστον δυο κεφάλια… σχηματίζοντας ένα τριγωνικό "αέτωμα" μεταξύ των εγκόσμιων και του ενατενιστικού διαλογισμού.
Ο χορευτής ίπταται υπεράνω… στην ανακρίβεια των βημάτων αντιστοιχεί η ταλάντωση, το σύρσιμο, η διφορούμενη σωματική στάση , η διλημματικότητα, η εκκρεμότητα.
Ο χορευτής ως πάσχον σώμα είναι «εκτός κοινωνίας»… (υπερβαίνει τα όρια των γλωσσών…) η φυσιολογία του οποίου εκφράζεται, εκφέρεται "άναρθρα", επιφωνηματικά, ( Αχ, Ωχ )… επιστρέφει στον προγλωσσικό, προπολιτικό «κοινό τόπο» της οδύνης, της ηδονής, της ανάγκης!
Κάθε μεταφορά επιτρέπει, διευρύνει την ατομικότητα. Κάθε μεταφορά εμπεριέχει τη μέθη, τη ζάλη, την έκσταση, κατά συνέπεια την απώλεια του «ίδιου»… σε τούτη τη μετάθεση «εκτός εαυτού» αναζητούμε τη μεταμόρφωση! Το «τ’αυτό» μετέχει στο «έτερο». Το ελλειμματικό υποκείμενο είναι ένας πλήρης άνθρωπος!
Το αυτοβιογραφούμενο υποκείμενο μέσω ελλειπτικών χορευτικών ερμηνευτικών κύκλων δεν είναι «Κάποιο» όνομα… αλλά «Κανένα». Μέσω αυτού εκτυλίσσεται-εντυλίσσεται μια πληθώρα προσώπων, ιδιοτήτων, συμπεριφορών. Ένα συμβάν δεν είναι μια εμφάνεια αλλά ένα σημείο, ένα σύμπτωμα που βρίσκει το νόημά του σε μια ενέργεια. Καμία ερμηνεία δεν δύναται ποτέ να ολοκληρωθεί… γιατί δεν υπάρχει τίποτε a priori… να ερμηνεύσουμε · το κάθε σημείο είναι ήδη ερμηνεία · δεν υπάρχει ερμηνευόμενο που να μην είναι ερμηνεύον.
Ο χορευτής- ερμηνευτής καχύποπτος αποφεύγει τις γραμμικές σχέσεις, τα βήματα, τα άλματα… όπως και ο μουσικός εμπιστεύεται τα γλιστρήματα ( glissandi ), το σκράτσιν ( scratching ).
Το ηχητικό «γίγνεσθαι» σβινγκ… σβενγκ… σβουνγκ… απ’ τα διαρκή γλιστρήματα κατά την επαφή των ποτηριών με τη μαρμάρινη επιφάνεια συνυπάρχει με το τετελεσμένο δυο ηχογραφήσεων… μιας παλαιάς ερασιτεχνικής ( «το παιχνίδι της μοίρας» σε πανηγύρι της Ακαρνανίας, Δεκαπενταύγουστος του 1987 με τον Τ. Καρναβά ) και της υπερ- φωνής του Demetrio Stratos… ( αυτή η φωνή δεν είναι ανθρώπινη… είναι ένας μηχανισμός παραγωγής οδύνης, οιμωγών, θρήνων, από το δίσκο Μetrodora, Camps, 1976, Lamenti d’Epirο I,II ). Το «τετελεσμένο» γεννά το γίγνεσθαι, κατά τρόπο που επιταχύνει τον σφυγμό, τον ψυχικό τόνο έκαστου ανθρώπου… μετατρέπει τον θεατή, τον ακροατή σε θιασώτη!
ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΧΟΡΟΔΡΑΜΑ: Τα γλέντια και τα πανηγύρια, ο χορός και τα τραγούδια… αποτελούν την πεμπτουσία της αισθητικότητας, της οντολογίας… (ημών των νεοελλήνων). Ένα επεισόδιο, μια ηθογραφική αποτύπωση ενός γλεντιού, ενός «χρονότοπου»… των ποικίλων βιωμάτων μιας ιθαγένειας σε περιβάλλον, υπό το βάρος μιας ενεστώσας μοντερνιτέ (modernité).
Μέσα από σταδιακές εκλεπτύνσεις, μέσω αναφορών σε καταλόγους ονομάτων απλών ανθρώπων, συλλογών δίσκων βινυλίου, «μαύρου» ρεπερτορίου τραγουδιών λαϊκών τραγουδιστών, βάρδων οργανοπαιχτών, κλαριντζήδων, αρπαχτικών πτηνών, άγριων φυτών και ζώων, σκαφών, τάφων, κρυστάλλων επιχειρείται η έκφραση του καθολικού, του συλλογικού… τίποτα να μη μείνει απ’ έξω… όλα να περιληφθούν. Η εν λόγω και εν εικόνα αναφορά συντάσσει έναν διακριτό ιστορικό – ιστορημένο γεωγραφικό-γεωλογικό χώρο, μια ανθρωπολογία καπνοπαραγωγών, αλιέων, γλεντοκόπων χορευτών λαλητάδων πέριξ του… γυάλινου θεάτρου της αιδοιό-σχημης ποιητικής Αμβρακίας (λίμνη της Ακαρνανίας). Υπό την επήρεια αυτών των αναφορών διεξάγεται ο διάλογος με το δημοτικό- δημώδες τραγούδι, το λαϊκό, το ρεμπέτικο, τη λαϊκή κουλτούρα και το χορό ως μια ενότητα – αλληλουχία ανθρώπου, φύσης, ιστορίας.
Στο βασικό της τόνο η εικονοθετική απόπειρα του υποκειμένου Π. Χαραλάμπους ως προς τον ψυχοσυναισθηματικό τρόπο και ως προς τον κοινωνικό-ιστορικό της χαρακτήρα είναι ελεγειακή… ένας χορός στην επιφάνεια της λίμνης , ένας λεβέντης, ένας "αητός περήφανος" χορεύει – πετάει διακινδυνεύοντας την πτώση, τον πνιγμό, την εμβύθιση, την εξαφάνιση… Τότε μέσω ενός καθαρτηρίου, εξαγνιστικού λυρισμού… προβάλλει η διάσωση…
Πάνος Χαραλάμπους
Ιανουάριος 2019
Επικό δημοτικό – δημώδες τραγούδι.
"Amvrakia mia", Ezra Pound, Cantos CXIV
A Contemporary Dance-Drama… An Immersive Liquid Environment
THE DANCE: The “metaphor” should not be taken as a pretext, but as a substitute imagery-image… in lieu of an idea. A labyrinthine dance in an artful, improvised, open-air dance-field, a dance-floor, a stage made of glass… a pendulous gesture, a minor balancing that leans towards a performance… never completed, although it alludes to its outcome. In its development, dance is engraved as an arabesque… a twinkling upon the surface of the liquid stage of Amvrakia… the other materials, half-drown, promote the constitution of a sense of presence and the temporal merging through sound-music. A multisensory address coming from all expressive fields.
THE DANCER… is not a subject, a man… in this particular case, P. Charalambous… but a metaphor, an eagle… an “eaglet”… it has legs that tremble ( trementum ) and at least two heads… forming a triangular, “eagle-like”, pediment between the mundane and meditative contemplation. The dancer flies over us… the imprecision of steps is matched by an oscillation, the dragging of feet, an ambivalent bodily posture, a constant dilemma, a state of suspension. The dancer as a passionate, suffering body stands “outside of society”… (he transcends the limits of languages…) his physiology is expressed, rendered “inarticulately”, interjectionally (Ahh, Ohh). He regresses to the pre-lingual, pre-political “common ground” – of pain, pleasure, need! Every metaphor allows for/ expands individuality. Every metaphor involves intoxication, dizziness, ecstasy, therefore the loss of “sameness”… in this transposition “outside of one’s self”, we search for transformation! Τhe “same” takes part in the “other”. The deficit subject is a complete human!
The subject of autobiography, through elliptical and interpretive dance circles, is not “Somebody’s” name… but “Nobody”. Through it, there unfolds-infolds a multitude of persons, properties, behaviors. An event is not something apparent, but a sign, a symptom that finds its meaning in an action. No interpretation is ever able to complete itself… because there is nothing a priori… to interpret. Every sign is always already an interpretation; there is nothing to be interpreted that is not already an interpreter. The dancer-interpreter, suspicious as he is, avoids linear relations, steps, leaps… like the musician, he trusts glissandi and scratching.
The sonic “becoming” sving… sveng… svung… from constant glissandi, during the contact of glasses with the marble surface, coexists with the definite sound of two recordings… an old amateur one (“The game of fortune” from a local feast at Akarnania, during the celebration of the 15th of August 1987, featuring popular singer T. Karnavas) and the hyper-voice of Demetrio Stratos… (this voice is not human… it is a mechanism for the production of pain, yells, laments, from the LP record Μetrodora, Cramps, 1976, Lamenti d’ Epirο I,II). The “definite” sound engenders becoming, in a way that speeds up the pulse, the psychic tone of every single person… it transforms the viewer, the listener into an aficionado, a reveler!
A CONTEMPORARY DANCE-DRAMA: The revelries and the local feasts, dancing and singing… constitute the quintessence of sensing, of the ontology… (of us Greeks). An incident, an “ethographic” trace of a revelry, a “chronotope”… of the various lived experiences of a nationality in its environment, bearing the burden of a current modernity. Through gradual refinements, through references to lists of simple people’s names, collections of vinyl records, a “black” repertoire of songs by popular singers, bards and instrumentalists, clarinet players, predatory birds, wild plants and animals, vessels, tombs, crystals, we attempt to express the universal and the collective… nothing to be left outside… everything to be included. This discourse and imagery comprise a distinct historical-historicized geographical-geological space, an anthropology of tobacco cultivators, fishermen, revelers dancers criers in the vicinity of… the glass theatre of the vagina-shaped poetic Amvrakia (a lake at the Akarnania district of western Greece). Under the influence of these references, a dialogue with popular song takes place, a dialogue with rembetiko, urban popular songs, popular culture and dance as a unity – interplay between man, nature and history. In its fundamental tone, this exercise of an imagery by the subject P. Charalambous is elegiac, as far as its psycho-emotional and its social-historical character are concerned… a dance on the surface of the lake, a gallant, a “proud eagle” dances-flies, risking the fall, the drowning, immersion, extinction... Then, through a purging, purifying lyricism… the rescue appears…
Panos Charalambous
January 2019
Translated by P. Panopoulos
An epic popular song.
"Amvrakia mia", Ezra Pound, Cantos CXIV
