Voice-O-Graph

Documenta 14All the in-between spacesMegaron – The Athens Concert Hall

VOICE–O–GRAPH είναι ο τίτλος μίας συλλογής βινυλίων που συνίσταται στην εκ νέου ανακάλυψη, στην διατήρηση, στην επανάχρηση και στην εκμετάλλευση αντικειμένων που χρήζουν επείγουσας αντιμετώπισης. Το ηχητικό δρώμενο βασίζεται σε ξεχασμένους, λογοκριμένους ή φθαρμένους δίσκους βινυλίου από ιδιώτες, οικογένειες, ομάδες και στιγμές ιστορικής σημασίας, προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των ίδιων των δίσκων που έχουν ανευρεθεί. Ο Πάνος Χαραλάμπους συλλαμβάνει μια παρέμβαση η οποία εμπεριέχει την περφόρμανς χρησιμοποιώντας τα πικάπ του για να παίξει διασωθέντες «παράνομους δίσκους» που είχαν λογοκριθεί την εποχή της χούντας στην Ελλάδα. Οι δίσκοι αυτοί συγκεντρώνουν την ιστορία του πολιτικού παρελθόντος και έχουν υποστεί μια διαδικασία εννοιολογικής και φυσικής γήρανσης, καθώς φέρουν σημάδια καταστροφής και ταλαιπωρίας σε μια εποχή ακραίας κοινωνικοπολιτικής και πολιτιστικής καταστολής. Οι φωνές, οι ηχογραφημένες φωνές νεκρών, πνοές των φωνών, εν προκειμένω η διάσημη voce passionale του Demetrio Stratos, η voce divina της Μαρίας Κάλλας, η υπερφωνή του agro-rocker Τάκη Καρναβά, η φωνή του εμιγκρέ Κώστα Χρόνη, είναι κάτι παραπάνω από απλή αποτύπωση σε δίσκους βινυλίου, είναι ηχητικές συνιστώσες που δυναμιτίζουν την παροδική νηνεμία…, δημιουργούν μαρμαρυγές, κύκλους, κυματώσεις, φοβίζουν ως φωνές επελθούσης κρίσης, τρομάζουν τα αγριοπούλια που πετούν προς τον Νότο…, η ομίχλη υποχωρεί, το τοπίο κόβεται στα δύο… O μαύρος δίσκος βινυλίου (locus) αναμένει μια αιχμή για να ηχήσει, ν’ αναστηθεί η φωνή χωρίς βιβλικές εκλαμπρύνσεις. Μ’ έναν κυνόδοντα σαρκοβόρου, με τα νύχια του αρπαχτικού, με το αγκάθι ενός ρόδου, με τον αθάνατο εν είδει βελόνας… Οι δίσκοι αναγορεύονται σε τόπους απελευθέρωσης. Μια τελετή απομάγευσης μέσω της συμπάθειας.  

«[…] Δεν θωπεύει τάχα εμάς τους ίδιους μια πνοή του αέρα που περιέβαλλε τους προγενέστερους; Δεν υπάρχει στις φωνές που αφουγκραζόμαστε μια ηχώ όσων έχουν σήμερα σιγήσει; […]» (Βάλτερ Μπένγιαμιν, «Για την έννοια της Ιστορίας», ΙΙ, μετ. Γ. Φαράκλας – Α. Μπαλτάς, Ο πολίτης, τεύχος  43, Νοέμβριος 1997).

“[…] Streift denn nicht uns selber ein Hauch der Luft, die um die Früheren gewesen ist? ist nicht in Stimmen, denen wir unser Ohr schenken, ein Echo von nun verstummten? […]” (Walter Benjamin, “Über den Begriff der Geschichte”, ΙΙ).

1. POST MORTEM. Οι δισκοθήκες αποτελούν μνημεία υποκειμενικότητας, αναδεικνύονται σε LOCI - τόπους, μοναδικά σημεία όπου συντελείται το συνεχώς αναβαλλόμενο μυστικό ραντεβού του αρχαϊκού με το σύγχρονο. Στο παρελθόν δεν αναζητούμε την ιστορικότητα, αλλά την αιώνια συγχρονικότητα.

Οι πληγές, οι ουλές, οι χαράξεις – μαρτυρίες, βίαιες, τυχαίες ή ηθελημένες (κατηργημένοι δίσκοι του Μ. Θεοδωράκη επί χούντας), τα σκρατς των δίσκων βινυλίου (το «μαύρο μάρμαρο» του 20ου αιώνα), αφήνουν να διαφανούν οι απρόοπτες δυνατότητες ακροάσεων, αλλά και αβυσσαλέων ηχητικών εκσκαφών! Τα «ευρήματα», των οποίων η επανάχρηση συμβάλλει στην κατασκευή της ΜΝΗΜΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ως παροντικό ενέργημα – συμβάν…, παλαντζάρουν με το παρόν, αδυνατίζοντας την επικράτειά του, αλλάζοντας την ισορροπία μεταξύ χώρων – χρόνων, διαστέλλοντάς την.

2. FLATUS VOCIS. Οι φωνές, οι ηχογραφημένες φωνές νεκρών, πνοές των φωνών, εν προκειμένω η διάσημη (voce passione) του Demetrio Stratos, η voce divina της Μαρία Κάλλας, η υπερφωνή του agro-rocker Τάκη Καρναβά, η φωνή του εμιγκρέ Κώστα Χρόνη, είναι κάτι παραπάνω από απλή αποτύπωση σε δίσκους βινυλίου, είναι ηχητικές συνιστώσες που δυναμιτίζουν την παροδική νηνεμία…, δημιουργούν μαρμαρυγές, κύκλους, κυματώσεις, φοβίζουν ως φωνές επελθούσης κρίσης, τρομάζουν τα αγριοπούλια που πετούν προς τον Νότο…, η ομίχλη υποχωρεί, το τοπίο κόβεται στα δύο…

O μαύρος δίσκος βινυλίου (locus) αναμένει μια αιχμή για να ηχήσει, ν’ αναστηθεί η φωνή χωρίς βιβλικές εκλαμπρύνσεις. Μ’ έναν κυνόδοντα σαρκοβόρου, με τα νύχια του αρπαχτικού, με το αγκάθι ενός ρόδου, με τον αθάνατο εν είδει βελόνας…  Οι δίσκοι αναγορεύονται σε τόπους απελευθέρωσης.

3. SONIC HAPPENING. Τέσσερις DJ, ο Π. Χαραλάμπους, ο Ά. Κράλλης, ο Π. Πανόπουλος, ο Β. Χαραλαμπίδης, αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν ένα ηχητικό περιβάλλον δοκιμιακότητας, συγχύσεων, αυτοσχεδιασμού, διευθετήσεων… Τζαμάρουν, διαφωνούν, συμφωνούν…, διασκεδάζουν. Το υλικό, μικρά προγράμματα… εντός μιας διευρυμένης ηχητικής κοινότητας… σχεδόν χωρίς έδαφος.

Πάνος Χαραλάμπους

Nοέμβριος 2016

VOICE–O–GRAPH is a vinyl work of discovery, preservation, reuse and manipulation. A happening that manifests itself with objects of immediate urgency. Coming from either forgotten, censored, or disintegrated vinyl discs from individuals, families, groups, and moments of urgency, this sonic happening is adjusted to the exigencies of the found discs themselves. Panos Charalambous conceptualizes an intervention using his vinyl turntables while playing salvaged “illegal disks” that were censored during historical times of urgency. The disks have been accumulating the history of a political past, and have been exposed in a process of conceptual and physical aging as they have been damaged and scarred during times of sociopolitical and cultural repression. The voices, the recorded voices of the dead, the whiffs of voices—in this instance, the famous voce passionale of Demetrio Stratos, the voce divina of Maria Callas, the voice of agro-rocker Takis Karnavas, the voice of émigré Costas Chronis—are more than mere recordings on vinyl records: They are aural components that subvert the temporary lull… they produce shimmering, circles, waves… they scare us as voices of a crisis at work… they frighten the wild birds as they migrate to the south… the fog recedes, the landscape is cut in two… The black vinyl record (locus) awaits a pointed edge to sound, to resurrect the voice without biblical glorifications. With a carnivore’s fang, a predator’s claw, the spike of a rose, a sisal leaf for a needle… The records emerge as loci of liberation. A rite of disenchantment through affection.  

“[…] Doesn’t a breath of the air that pervaded earlier days caress us as well? In the voices we hear, isn’t there an echo of now silent ones? […]” (Walter Benjamin, “On the Concept of History”, II, trans. Harry Zohn).

“[…] Streift denn nicht uns selber ein Hauch der Luft, die um die Früheren gewesen ist? ist nicht in Stimmen, denen wir unser Ohr schenken, ein Echo von nun verstummten? […]” (Walter Benjamin, “Über den Begriff der Geschichte”, ΙΙ).

 

1. POST MORTEM. Record collections are monuments of subjectivity, they become lOCI – places, singular points where the eternally suspended, secret appointment of the archaic and the contemporary is to take place. In the past, we do not look for historicity, but an eternal contemporaneity.

The wounds, the scars, the engravings – confessions, violent, random or purposeful (withdrawn records of M. Theodorakis during the Military Junta), the scratches of vinyl records (the “black marble” of the 20th century), disclose the potential contingencies of listening, but also of the abyssal sound excavations! The “findings”, which are re-used to help construct the MNEMOTECHNIC INSTALLATION as a present act – event…, counterweight the present, minimizing its domain, changing the equilibrium of space and time, constantly expanding it.

2. FLATUS VOCIS .The voices, the recorded voices of the dead, vocal breaths, in this case the famous (voce passione) of Demetrio Stratos, the voce divina of Maria Callas, the super-voice of the agro-rocker Takis Karnavas, the voice of the migrant Kostas Chronis, are much more than a simple printing in vinyl records, they are sonic components that bomb the temporary calmness…, they create gleamings, circles, tidal waves, they scare as voices of a coming crisis, they frighten the wildbirds that fly to the South…, the fog is dispersed, the landscape is cut in two…

The black vinyl record (locus) is expecting a stylus in order to resound, so that the voice will be resurrected without any biblical splendors. With the dogtooth of a carnivore, the nails of a predator, with a rose-thorn, an agave-leaf as a needle… The records are proclaimed to be places of liberation.

3. SONIC HAPPENING. Four DJs, P. Charalambous, V. Charalambidis, A. Krallis, P. Panopoulos, assume the quest to create a “sound environment” of testing, agitation, improvisation, rearrangement… Τhey meet for a jam session, they disagree, they agree with one another…, they have fun. The material, minor programmes…, inside a widened sound community… almost without territory.

Panos Charalambous

November 2016

Translated by   P. Panopoulos